Μερικές σκέψεις για τις κοινωνικό-πολιτικές εξελίξεις που βιώνουμε

Σκέφτηκα να σας εξωτερικεύσω ορισμένες μου σκέψεις σχετικά με τις επερχόμενες Εθνικές εκλογές της 17^ης Ιουνίου. Ξέρετε, συνήθως – και δημοσίως μάλιστα -  καταπιάνομαι μόνο με τα τελούμενα που λαμβάνουν χώρα στην πόλη μου, το Αιγάλεω. Τούτη τη φορά όμως, αποφάσισα διαφορετικά, για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, γιατί η πόλη μας (και φυσικά όλοι εμείς) εξαρτάται άμεσα από τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις που «τρέχουν» σε εθνικό επίπεδο και επομένως υπάρχει μία αέναη αμφίδρομη σχέση μεταξύ τοπικής αυτοδιοίκησης και κεντρικής εξουσίας που σίγουρα μας αφορά. Δεύτερον, διότι πιστεύω ακράδαντα, πως ένας απλός πολίτης, δημότης, κάτοικος (όπως και να αυτοχαρακτηριστώ δεν έχει σημασία), που επιθυμεί να «περάσει» στο στάδιο του ενεργού πολίτη πρέπει να «βγαίνει» και να εκφράζει την άποψή του με περίσσεια θάρρους και τόλμης, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να «βοηθάει» στη διενέργεια μιας δημοκρατικά δημόσιας διαβούλευσης για τα προβλήματα που απασχολούν τους συνανθρώπους του. Και αυτή η εφημερίδα, «δόξα τω Θεώ», εδώ και αρκετά χρόνια αποτελεί ένα συνεπές «βήμα δημοκρατικού διαλόγου» και αληθινής επικοινωνίας μεταξύ των συνδημοτών μας. Και είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία να εξελίσσεται αυτή η δημόσια συζήτηση τώρα, που η ζωή μας τα έχει φέρει τόσο δύσκολα, τώρα που στεκόμαστε σε σταυροδρόμι βυθισμένο από τη λάσπη της κοινωνικής, πολιτικής, οικονομικής μα πρωτίστως ηθικής κρίσεως. 

Αφού κάνουμε την καλόπιστη κριτική μας (πρέπει οπωσδήποτε να την κάνουμε), για το πώς φτάσαμε σ’ αυτό το σταυροδρόμι, και σηκώνοντας το βλέμμα μπροστά, καλούμαστε να επιλέξουμε ενστικτωδώς, με συναίσθημα αλλά και λογική, ένα μονοπάτι το οποίο θα βαδίσουμε και θα προχωρήσουμε, ελπίζοντας πως θα μας βγάλει ξανά στην φωτεινή Ελλάδα, την Ελλάδα που όλοι αγαπήσαμε και είμαστε όλοι υπερήφανοι. Όμως, πέρα από τις δικές μας σκέψεις και προβληματισμούς για το που θα κατευθυνθούμε, ο συλλογισμός μας διακόπτεται διαρκώς από φωνές που μας παροτρύνουν για την επιλογή μας. Άλλοι μιλάνε για Ευρωπαϊκό δρόμο (ποιας Ευρώπης όμως; των αγορών ή της αλληλεγγύης των Εθνών;), άλλοι μιλάνε για προδότες και μονομερείς ενέργειες – καταγγελίες συμφωνιών (βλ. μνημόνια) αλλά και Ευρώπη ταυτόχρονα (δηλαδή και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη) και άλλοι πάλι μιλάνε για έξοδο από την Ευρώπη (που σημαίνει απομόνωση στην ζεστή αγκαλιά των γειτόνων μας που καιροφυλαχτούν). Και εσύ στη μέση σκέφτεσαι, οργίζεσαι, αντιδράς, τιμωρείς. Όμως και πάλι… οι ενέργειές μας πρέπει να καταλήγουν στο «σκέφτεσαι»… Ζυγίζοντας τις καταστάσεις οφείλουμε να διερευνήσουμε και να καταλήξουμε στη βέλτιστη επιλογή υπό τις παρούσες συνθήκες. Με ψυχραιμία και σύνεση. Το να ευχαριστιόμαστε να ακούμε πως θα μας διαγράψουν δάνεια και οφειλές και ως εκ τούτου θα απαλλαγούμε από τους δυνάστες-δανειστές είναι πολύ λογικό, είναι όμως και δίκαιο ή ειλικρινές; Το να ισχυρίζονται κάποιοι πως το χρέος είναι απεχθές απλά δε στέκει, λέγεται μονάχα για παραπλάνηση προς άγρα ψήφων. Ο Αλεξάντερ Σακ (διακεκριμένος νομικός) που πρώτο-χρησιμοποίησε τον όρο, ισχυριζόταν: «Όταν μία δεσποτική κυβέρνηση συνάπτει δάνεια όχι για τις ανάγκες και τα συμφέροντα του κράτους, αλλά για να ενισχύσει τον εαυτό της, να καταστείλει λαϊκές εξεγέρσεις, αυτό το χρέος είναι απεχθές για το λαό ολόκληρου του κράτους. Αυτό το χρέος δε δεσμεύει το έθνος, είναι χρέος του καθεστώτος, προσωπικό χρέος που συμφώνησε ο ηγεμόνας και τελικά καταπίπτει με το τέλος του καθεστώτος… Οι δανειστές που διέπραξαν μια εχθρική ενέργεια ενάντια στο λαό, δεν μπορούν να περιμένουν από ένα έθνος που μόλις απελευθερώθηκε από μία δεσποτεία να αναλάβει αυτά τα απεχθή χρέη». Η Ελλάδα όμως, ούτε «δεσποτικές κυβερνήσεις» είχε ούτε χρησιμοποίησε το χρέος για «να καταστείλει λαϊκές εξεγέρσεις». Το χρησιμοποίησε για λάθος λόγους, ναι. Από το χρέος αυτό επωφελήθηκαν «λαμόγια» και διεφθαρμένοι πολιτικοί ναι. Χρησιμοποιήθηκε για να «εξαγοράσει» τη συναίνεση συντεχνιών μπορεί. Όμως εμείς, ο λαός με τη δημοκρατική ψήφο του, επέλεγε τις προηγούμενες κυβερνήσεις οι οποίες διαχειρίζονταν τις συμβάσεις των δανείων, τα έσοδα και τα έξοδα του κράτους μας. Και κατά βάθος όλοι ξέρουμε ποιοι, πόσο και πως κυβερνήσανε τα προηγούμενα χρόνια ώστε να κατανείμουμε τις ευθύνες. Εκείνο λοιπόν που πρωτίστως θα πρέπει να απαιτηθεί από το σοφό λαό, που ήδη έστειλε το πρώτο ηχηρό μήνυμα στις εκλογές της 6^ης Μαΐου, είναι δικαιοσύνη, δικαιοσύνη και πάλι δικαιοσύνη. Όποιος έβλαψε το κοινό συμφέρον να τιμωρηθεί και να τιμωρηθεί παραδειγματικά ώστε κανείς να μη διανοηθεί ξανά να το πράξει. Τα προβλήματα που βιώνουμε είναι εσωτερικά και μάλιστα ηθικά, δεν είναι δηλαδή το μνημόνιο μόνο το ζήτημα, ούτε οι εταίροι μας στην Ευρώπη. Πρέπει να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα με θάρρος και ειλικρινή αυτοκριτική. Πρέπει να ξέρουμε σε ποιον «προσφέρουμε» δια της ψήφου μας, τη δύναμη να λαμβάνει αποφάσεις εξ’ ονόματος του λαού. Να πάψουμε να έχουμε ροπή προς τις κούφιες υποσχέσεις, σε εκείνους που για να υφαρπάξουν την εξουσία υπόσχονται στους πάντες τα πάντα. Το πληρώσαμε πολλάκις, ας μην επιτρέψουμε να το ξανά-πάθουμε. Για το καλό των ιδίων, αλλά και των επόμενων γενεών. Αλλά και εκείνοι, που τώρα κατά την άποψή μου, είναι πιο κοντά στην αλήθεια, ας κάτσουν με τον κόσμο να συζητήσουν, να ακούσουν και να αφουγκραστούν τις ανάγκες του. Να νοιώσουν τον πόνο και τις αγωνίες του. Βρίσκονται εκεί για να υπηρετούν το λαό, για κανέναν άλλο λόγο! Τους εκλέγουμε στις καλοπληρωμένες θεσμικές «θεσούλες» τους, για να λειτουργούν και να πράττουν ώστε ο πολίτης να ζει με αξιοπρέπεια μία ποιοτική καθημερινότητα, ειδάλλως δεν βλέπω κάποια άλλη χρησιμότητά τους. 

Φίλες και φίλοι, όλοι έχουμε την προσωπική μας άποψη για τα γεγονότα που βιώνουμε, όλοι αγαπάμε το τόπο μας, την πατρίδα μας, την πόλη που ζούμε, αυτή όμως την άποψη πρέπει να την αναδεικνύουμε συμμετέχοντας με ανιδιοτέλεια στα κοινά, αν επιθυμούμε να γίνουμε ως λαός το επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων. "Όλοι μαζί ως συνειδητοί, υπεύθυνοι και ενεργοί πολίτες με το ήθος, τις πρωτοβουλίες και τις δράσεις μας να δώσουμε τις απαντήσεις που αναζητούμε σε δήθεν «σωτήρες»"(1). Εμείς είμαστε στην ουσία οι «σωτήρες μας». Είναι στο χέρι όλων μας, να αλλάξουμε τα δεδομένα, να εμπνεύσουμε και να εμπνευστούμε ένα νέο τρόπο διοίκησης, μία καλύτερη κοινωνία όπου να επικρατούν οι έννοιες της ανιδιοτέλειας, της φιλανθρωπίας και της αλληλεγγύης. Να προκαλέσουμε μία ειρηνική επανάσταση, απελευθερώνοντας δημιουργικές δυνάμεις και πόρους σε επίπεδο τοπικών κοινωνιών με κοινό στόχο τη βελτίωση των όρων της ζωής μας κινούμενοι ωστόσο με μία ορθολογική, διαλεκτική ηθική σε δημοκρατικά πάντα θεμέλια. Μέχρι να τα πετύχουμε όλα αυτά, ας επιλέξουμε τούτη τη δύσκολη ώρα, το δρόμο της ευθύνης και της σταθερότητας ώστε με δημιουργικό αγώνα να καλλιεργήσουμε τις συνθήκες, να αναγεννηθεί και πάλι η πραγματική ελπίδα στο τόπο μας. Και επ’ ουδενί να μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να παρασυρθούμε σε εσωτερικούς τεχνητούς διχασμούς, διότι ο δρόμος αυτός δεν οδηγεί πουθενά. Τα προβλήματα δεν έχουν χρώμα, μόνον διαφορετικό τρόπο που εμείς τα «κοιτάζουμε». 

Αφού επέλεξα λοιπόν, το «προσωπικό μου μονοπάτι» και ήδη το διαβαίνω, φεύγοντας από το δύσκολο σταυροδρόμι που προ-ανέφερα, με ήσυχη τη συνείδησή μου, τριβολίζει το νου μου ο σκοπός: «Μεθυσμένη πολιτεία με σημάδεψες βαθιά… μεσ’ την έρημη πλατεία το όνειρό μου το παλιό, μεθυσμένη πολιτεία, σ’ αγαπώ…».

Με εκτίμηση, 

[Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Αιγάλεω-Η πόλη μας" / αρ. φύλλου: 270-06/06/2012] 

(1) Εμπνευσμένο από τον αγαπημένο καθηγητή μου, Δημήτρη Ρόκο (ΔΠΜΣ/ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ & ΑΝΑΠΤΥΞΗ/Ε.Μ.Π.)