Η χώρα μας συνεχίζει να πρωταγωνιστεί σε διαδοχικές πράξεις ενός κλιμακούμενου δράματος. Και όπως κάθε έργο «προκαλεί» την προσοχή του κοινού, έτσι και αυτό παρουσιάζει το δικό του ενδιαφέρον. Αρκεί βέβαια να είσαι θεατής.
Όμως, για κακή μας τύχη, είμαστε όλοι συμμετέχοντες. Οι αποφάσεις – παλινωδίες του σκηνοθέτη (Ελληνική Κυβέρνηση) και οι πρωτοβουλίες των πρωταγωνιστών επηρεάζουν άλλοτε με άμεσο και άλλοτε με έμμεσο τρόπο της ζωές όλων μας, με δραματικό τρόπο. Βουτηγμένοι όλοι μέσα στην απαισιοδοξία, τον πανικό, τη μιζέρια, τη θλίψη αλλά και την οργή προς το σύνολο του πολιτικού συστήματος που χρόνια με θέρμη το υπηρετήσαμε αλλά εκείνο ποτέ πραγματικά δεν μας νοιάστηκε. Είμαστε δυστυχώς, πολίτες μιας «χαμένης» πολιτείας.
Θα επιτρέψουμε, ωστόσο, στη συνείδησή μας να είμαστε και αφανείς δημότες στην αγαπημένη μας πόλη; Θα παραμένουμε θεατές μπροστά σε μία (προς το παρόν, τουλάχιστον) άβουλη και «χλωμή» διοίκηση του Δήμου Αιγάλεω; Και βέβαια η απάντηση είναι αρνητική.
Αναφέραμε και σε προηγούμενο φύλλο (αρ. φύλλου: 222-06/07/2011), αυτής της έγκριτης τοπικής εφημερίδας ότι η Διοίκηση του Δήμου μας, οφείλει να διορθώσει, να γεφυρώσει, αν θέλετε καλύτερα, στα πλαίσια του εφικτού, την έλλειψη ευαισθησίας της εξουσίας. Να επιχειρήσει να αμβλύνει τις ανισότητες στο εσωτερικό της τοπικής κοινωνίας, να «δίνει» εκεί που οι άλλοι «παίρνουν», να αποτελέσει ένα δραστικό «αερόσακο» στην επερχόμενη κοινωνική συντριβή των λαϊκών στρωμάτων.
Όμως η Διοίκηση του Δήμου μας, μάλλον δεν έχει πιάσει ακόμα τον παλμό. Και όσο και να προσπαθούμε να είμαστε επιεικείς μαζί τους (σε λίγες ημέρες κλείνουν ένα χρόνο διοίκησης), δείχνει να μην έχει αντιληφθεί το οικονομικό, τουλάχιστον, κατρακύλισμα της ελληνικής οικογένειας. Για παράδειγμα πριν λίγες ημέρες (08/09/2011) ανακοινώθηκαν οι συνδρομές στις αθλητικές δραστηριότητες του Δήμου μας (ΔΗΚΕΠΑΑ), παρόλο που προβλέπεται σε ορισμένες απ’ αυτές έκπτωση για τους πολύτεκνους & τρίτεκνους, δεν εντόπισα πουθενά πρόβλεψη για απόρους και ανέργους. Θετικά αποτιμάται η δραστηριότητα με την ανάδειξη του άλσους μας, του φιλανθρωπικού ποδοσφαιρικού αγώνα όπου τα έσοδα διατέθηκαν στον Σύλλογο «Το εργαστήρι», ή ακόμα και η συμμετοχή στη διαδημοτική ποδηλατάδα.
Ωστόσο τα προαναφερθέντα αποτελούν δραστηριότητες και εκδηλώσεις, δεν αποτελούν όμως στοχευμένες παρεμβάσεις που να λύνουν προβλήματα καθημερινότητας. Δεν αντιμετωπίζονται τα «καρκινώματα» με ασπιρίνες.
Πολιτική παρέμβαση είναι να προσφέρεις ένα πιάτο φαγητό στον άπορο. Παρέμβαση είναι να δίνεις μια διέξοδο εκτόνωσης και διαφυγής στον άνεργο με τη δωρεάν συμμετοχή του σε αθλητικές ή εικαστικές δράσεις. Παρέμβαση είναι να διαθέσεις ένα σχετικά μικρό κονδύλι και να αγοραστούν βιβλία για τα παιδιά μας (βάζοντας «πλάτη» στη δημόσια δωρεάν παιδεία των δημοτών μας). Παρέμβαση είναι στους μη έχοντες ασφαλιστική κάλυψη ή χρήματα να έχουν δωρεάν πρόσβαση στα κέντρα υγείας της πόλης μας. Παρέμβαση είναι να εξασφαλίζεται η μισθοδοσία και οι θέσεις εργασίας των υπαλλήλων (κυρίως των συμβασιούχων) του Δήμου μας, που ταλαιπωρούνται και βρίσκονται σε δεινή θέση. Επίσης, παρέμβαση είναι να κατασκευασθούν ποδηλατόδρομοι έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η μετακίνηση με ασφαλή τρόπο, από και προς τα μέσα σταθερής τροχιάς (Μετρό) κάνοντας χρήση σε όσους το θελήσουν, το ποδήλατό τους, ως εναλλακτικό μέσο μεταφοράς.
Αυτά είναι κύριε Δήμαρχε παρεμβάσεις. Τι να το κάνει ο οικογενειάρχης που θα πάει με το παιδάκι του, συμμετέχοντας σε μία ποδηλατάδα, βόλτα με το ποδήλατο, γνωρίζοντας πως την επόμενη ημέρα, δε θα μπορέσει να το χρησιμοποιήσει, μιας και που οι υποδομές για αυτό το «έξυπνο» και «καθαρό» μέσο, δεν υφίστανται. Αυτά και πολλά ακόμα, αποτελούν πολιτικές - δράσεις και δυναμικές παρεμβάσεις που μοιράζουν απλόχερα την ελπίδα και την αλληλεγγύη μας στον συνάνθρωπό μας που δυσκολεύεται. Στο νέο που νοιώθει πως καταστρέφονται τα όνειρά του, πως υπονομεύεται το παρόν του. Και ξέρετε, όταν νοιώθεις ότι δεν έχεις παρόν, νοιώθεις ταυτόχρονα πως δεν έχεις και μέλλον. Αν μη τι άλλο εκρηκτικό μείγμα και άκρως επικίνδυνο για την κοινωνική συνοχή της πόλης μας. Όταν ξέρει όμως ο συνάνθρωπός μας, πως ότι και αν συμβεί, έχει στήριγμα την κοινωνική πρόνοια του Δήμου, τις Δημοτικές υπηρεσίες που θα του προσφέρουν διεξόδους «φυγής» από τη μιζέρια και την απογοήτευση, τότε ο συμπολίτης μας θα παραμείνει ενταγμένος στον έμψυχο ιστό της πόλης μας και θα το «ανταποδώσει» σε αυτήν.
Η «υστέρηση» της δημοτικής αρχής, συμβαίνει κατά την ταπεινή μου πάντα άποψη, στο γεγονός πως οι διοικήσεις δεν έχουν αντιληφθεί πως η κρίση που βιώνουμε είναι κατά βάση ηθική και οφείλεται στις λανθασμένες νοοτροπίες και συμπεριφορές του παρελθόντος. Στη φιλοσοφία που επικράτησε τελικά κατά τη μεταπολίτευση, την οποία δεν λέμε να την απεμπολήσουμε. Και σ’ αυτό το σημείο, θα ήθελα να αναφερθώ στο εξής περιστατικό. Ο συνδυασμός που ανήκω (το «Ανθρώπινο Σύγχρονο Αιγάλεω») με τοποθέτησε ως αναπληρωματικό μέλος στο Δ.Σ. του ΔΗΚΕΠΑΑ, στη διοίκηση του οποίου βρίσκονται αναμφισβήτητα μορφωμένοι και προκομμένοι άνθρωποι. Όταν πληροφορήθηκα την ένταξή μου στο «σχήμα» ένοιωσα χαρά και τιμή, διότι η ενασχόλησή μου με τα κοινά του Δήμου, καθοδηγείται από την αγάπη προς την πόλη μου, οπότε η συγκεκριμένη θέση θα αποτελούσε μοναδική ευκαιρία για προσφορά και συνεισφορά. Σε μία λοιπόν, από τις εκδηλώσεις στο Θέατρο «Μινωτή» το Καλοκαίρι, συνάντησα τον ένα εκ των δύο κυρίων που αποτελούν την «κεφαλή» της Διοίκησης του ΔΗΚΕΠΑΑ και του επεσήμανα τη χαρά και την έντονη επιθυμία μου για συμμετοχή στις συνεδριάσεις του Δ.Σ. Έτσι και αλλιώς έχουν υποχρέωση να το πράττουν, είτε τους δηλώσει το τακτικό μέλος πως θα παρευρεθεί είτε όχι. Αφενός διότι όταν το τακτικό μέλος απουσιάζει έχω άποψη που μπορεί να μετουσιωθεί σε ψήφο, αφετέρου όταν το τακτικό μέλος είναι παρών, επιθυμώ να ενημερώνομαι, έτσι ώστε να έχω σαφή και ολοκληρωμένη εικόνα για τις αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες του Δήμου μας. Από εκείνο το χρονικό διάστημα, το Δ.Σ. του ΔΗΚΕΠΑΑ έχει συνεδριάσει τρεις φορές (αν δεν κάνω λάθος). Σας πληροφορώ πως μόνο στη δεύτερη ενημερώθηκα (το ίδιο και ο έτερος νεαρός συναγωνιστής μου Λευτέρης Παπαγεωργίου), και μάλιστα αυτό έγινε λίγες ώρες πριν τη συνεδρίαση. Ως σαν να μην έχουμε καμία άλλη οικογενειακή ή επαγγελματική υποχρέωση στη ζωή μας. Ως σαν να είμαστε ανεπάγγελτοι, αργόσχολοι και μόνιμοι θαμώνες χαρτοπαιχτικών λεσχών.
Και για να εξηγούμε, το παραπάνω συμβάν το αναφέρω για δύο βασικούς λόγους:
Ο πρώτος είναι για να αναδείξω πως η κουλτούρα της μεταπολίτευσης βρίσκεται ακόμα «εδώ» και δεν την έχουμε ξεριζώσει (χωρισμένοι στα γαλάζια, κόκκινα και πράσινα χαρακώματα). Διότι όταν έχεις απέναντί σου έναν νέο, που σου επισημαίνει την χαρά και την επιθυμία της συμμετοχής του και δεν τον καλείς, τότε τι άλλο μπορεί να συμβαίνει; Να είναι τυχαίο; Δεν νομίζω.
Ο δεύτερος είναι διότι έχω την πεποίθηση πως όταν κάποιος καταπιάνεται με τα κοινά, οφείλει να δίνει λόγο στους συνανθρώπους και συνδημότες του, από τους οποίους ζητάει και τη στήριξη. Πουθενά αλλού. Δεν είναι δυνατόν να βλέπεις τους πολίτες ως ψηφοφόρους και να τους θυμάσαι μόνο σε εκλογικές μάχες. Αυτό αποτελεί ανηθικότητα. Ίσως ορισμένοι, δεν έχουν καταλάβει ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Και έχω τη τιμή στο συνδυασμό που ανήκω να έχουμε δεσμευτεί όλοι στο γεγονός πως σε ότι αφορά την πόλη μας, παραμερίζουμε τις κομματικές μας ταυτότητες και τις όποιες πολιτικές πεποιθήσεις μας. Τα προβλήματα δεν έχουν χρώμα. Και εκεί που έχουμε φτάσει πια, δεν περιμένουμε κανέναν να μας σώσει. Το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον. Δεν υπηρετούμε τυφλά «σημαίες, σώβρακα και φανέλες». Ακολουθούμε κανόνες ανθρωπιάς και αλληλεγγύης. Έτσι θα πορευτούμε για να αντισταθούμε στις άδικες αποφάσεις που λαμβάνονται για εμάς, χωρίς εμάς. Δίχως φόβο αλλά με πολύ πάθος. Γιατί το κυριότερο είναι να περισώσουμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, να αναβαθμίσουμε ακόμα και σε δύσκολες εποχές τη γειτονιά μας, να διασφαλίσουμε τη βιωσιμότητα της πόλης μας.
Γιατί αγαπητοί αναγνώστες, «πάνω από όλα είναι το Αιγάλεω», τέλος!
Με εκτίμηση
[Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Αιγάλεω-Η πόλη μας" / αρ. φύλλου: 235-05/10/2011]
