Φήμες αναφέρουν πως η Χρυσή Αυγή θα κατέλθει με δικό της ψηφοδέλτιο στις επερχόμενες Δημοτικές Εκλογές.

Φήμες αναφέρουν πως η Χρυσή Αυγή, θα κατέλθει στη μάχη των ερχόμενων Δημοτικών Εκλογών στο Αιγάλεω με δικό της υποψήφιο και αυτόνομο ψηφοδέλτιο. Οι πληροφορίες που για την ώρα αποτελούν απλά φήμες (δεν έχουν διασταυρωθεί ή επιβεβαιωθεί) αναφέρουν πως για τη θέση του υποψήφιου Δημάρχου θα είναι μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας (ενδεχομένως ο κ. Παναγιώταρος Ηλίας).

Αν επαληθευτούν οι πληροφορίες και πράγματι συμβεί αυτό, φανερώνονται πολλά... αλλά για την ώρα κυρίως δύο πράγματα. Αφενός, αποκαλύπτεται η σημαντικότητα του Δήμου Αιγάλεω για το σύνολο του πολιτικού συστήματος αφού αποτελεί Δήμο – κλειδί για το σύνολο της Περιφέρειας Αττικής (οι μάχες των Δημοτικών στην πόλη μας, που αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους Δήμους της Αττικής, τις περισσότερες φορές ήταν αμφίρροπες και δημιουργούσαν πάντα πολιτική αίσθηση) και αφετέρου οι επερχόμενες εκλογές στην περιοχή θα είναι επιπλέον αμφίρροπες αφού οι υποψήφιοι Δημοτικοί Συνδυασμοί ενδεχομένως να είναι περισσότεροι και η τελική κατάληξη απρόβλεπτη…

Εμείς ωστόσο θα πρέπει να τονίσουμε το εξής. Πέρα από ιδεολογικές διαφορές και πολιτικές απόψεις. Ο Δήμος μας έχει ανάγκη από ένα πρόσωπο που θα ενώνει και δε θα διχάζει (δεν αποτελεί αιχμή για το προαναφερθέν πρόσωπο - να εξηγούμαστε - αποτελεί αυτονόητη πραγματικότητα). Μία υποψηφιότητα έμπειρη σε θέματα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που θα έχει το σθένος και την ωριμότητα να ξανά-διεκδικήσει πόρους και κονδύλια  για το Δήμο μας.  Το Αιγάλεω τα τελευταία χρόνια άλλαζε προς το καλύτερο η πορεία του αυτή διεκόπη όμως τόσο από την οικονομική κρίση που πλήττει την Ελληνική Οικονομία, όσο και από μία ελλειμματική Δημοτική Αρχή που δεν κατάφερε να διαχειριστεί τις κρίσιμες αυτές καταστάσεις που όλοι βιώνουμε.  

Τα όνειρα και η ελπίδα για μία πόλη που αξίζει ο πολίτης να ζει, δεν πρέπει να απολεσθούν. Η κρισιμότερη όλων Δημοτική μάχη έρχεται, και οι δημότες Αιγάλεω οφείλουν πρώτα και πάνω απ’ όλα, με περισσότερη ωριμότητα και ψυχραιμία από ποτέ, να θέσουν την πόλη τους.

Με εκτίμηση,

Πηγή φωτογραφίας: http://e-theologia.blogspot.gr

Το ακούσαμε και αυτό... εκμισθώνουν το κυλικείο του Πολυχώρου "Ελληνικό Μολύβι" πριν (και εάν) φιλοξενήσει εκδηλώσεις.

 Το ακούσαμε και αυτό στη σημερινή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου (σημ. χθες 23/05/2013) ότι προτίθενται να εκμισθώσουν σε (προφανώς) ιδιώτη το κυλικείο του πολυχώρου πολιτισμού «Ελληνικό Μολύβι».

O τότε Δήμαρχος Αιγάλεω δίνει τιμής ένεκεν αναμνηστικά ενθύμια στον κύριο Θεόδωρο και την κυρία Μαρία Μουσχουντή, κληρονόμοι του Γεώργιου Βρανά

Ναι είναι εκείνος ο πολυχώρος που η κατασκευή και τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν επί θητείας του Δημήτρη Καλογερόπουλου. Όταν λοιπόν ανέλαβε τη Διοίκηση του Δήμου ο Χρήστος Καρδαράς ένα από τα πρώτα ζητήματα που έθεσε και «πέρασε» τελικά ήταν η αλλαγή της ονομασίας του πολυχώρου από «Ελληνικό Μολύβι-Γ. Βρανά, Κωνσταντίνος Καραμανλής» σε«Ελληνικό Μολύβι-Γ. Βρανά»… Αφαιρέθηκε δηλαδή το όνομα του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή για ευνόητους, μικροπολιτικούς λόγους ως σαν να ήταν το πιο σημαντικό και άμεσο ζήτημα που αντιμετώπιζε σε θέματα πολιτισμού και αθλητισμού ο νέος Δήμαρχος.

Τώρα, προχωρήσανε σε μία καινούργια πρωτοποριακή απόφαση. Ενώ δεν έχει προκύψει πρόγραμμα εκδηλώσεων για το άμεσο μελλοντικό χρονικό διάστημα (χωρίς να έχει κάποιος τη βεβαιότητα πως θα προκύψει), ωστόσο η Δημοτική Αρχή πρότεινε και «πέρασε» κατά πλειοψηφία την εκμίσθωση του κυλικείου..(!) Δηλαδή φανταστείτε το σαν να αγοράζει πρώτα κάποιος τη βενζίνη και μετά να προχωράει στη μελέτη και διερεύνηση αγοράς του οχήματος…

Καμία άλλη Δημοτική Παράταξη δεν συμφώνησε – ενώ ιδιαίτερα το «Ανθρώπινο Σύγχρονο Αιγάλεω» εκτός του ότι καταψήφισε την πρόταση, αντιπρότεινε να αξιοποιηθεί το κυλικείο κατά τη διάρκεια εκδηλώσεων από τον ίδιο το Δήμο, ώστε να επωφεληθεί και τα όποια έσοδα, που αν μη τι άλλο θα βοηθούσαν έστω και λίγο στις οικονομικές υποχρεώσεις του Δήμου, σε μία ιδιαιτέρως κρίσιμη από πλευράς οικονομικής καταστάσεως (και όχι μόνο) χρονική περίοδο.

Λογικό;  Εεε.. κατά τη Δημοτική Αρχή, όχι!

 Με εκτίμηση,

Είπαμε, ποτέ δεν ξεχνάμε..Σαν σήμερα η Γενοκτονία των Ποντίων

"Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανές δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα -το 40% του πληθυσμού, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα.

Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.

Το 1908 ήταν μια χρονιά - ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας.

Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία.

Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες.

Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν. Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους. Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια!

Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση».

Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.

Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.

Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, κατόπιν εισήγησης του τότε Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού."

(Διαβάστε περισσότερα στο:  http://www.sansimera.gr/articles/140#ixzz2Tj8snZWa )

"Πριν από τον όρο "Γενοκτονία" υπήρχε ο όρος "Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας". Πρόβλημα στη δίκη των γενοκτόνων μπορεί να υπάρξει με το νομικό όρο "nullum crimen nulla poena sine lege", δηλαδή δίχως προϊσχύοντα νόμο δεν υπάρχει έγκλημα ούτε ποινή. Ο όρος της Γενοκτονίας δεν υπήρχε την εποχή εκείνη, έτσι η τιμωρία και καταδίκη εκείνων τίθεται υπό ερωτηματικό. Το ποινικό Δίκαιο, για να εξασφαλίσει τη δίκαιη μεταχείριση των κατηγορουμένων δεν μπορεί να δράσει αναδρομικά. Από την άλλη άποψη όμως σε όλα τα νομικά πλαίσια υπήρχε η τιμωρία της δολοφονίας.

Το Δεκέμβριο 2007 η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars ή IAGS) αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία των Ελλήνων, μαζί με την γενοκτονία των Ασσυρίων, και εξέδωσε το εξής ψήφισμα:

«ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η άρνηση μιας γενοκτονίας αναγνωρίζεται παγκοίνως ως το έσχατο στάδιο γενοκτονίας, που εξασφαλίζει την ατιμωρησία για τους δράστες της γενοκτονίας, και ευαπόδεικτα προετοιμάζει το έδαφος για τις μελλοντικές γενοκτονίες, ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η Οθωμανική γενοκτονία εναντίον των μειονοτικών πληθυσμών κατά τη διάρκεια και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρουσιάζεται συνήθως ως γενοκτονία εναντίον μόνο των Αρμενίων, με λίγη αναγνώριση των ποιοτικά παρόμοιων γενοκτονιών, εναντίον άλλων χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ ότι είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ένωσης των Μελετητών Γενοκτονιών, ότι η Οθωμανική εκστρατεία εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της αυτοκρατορίας, μεταξύ των έτων 1914 και 1923, συνιστούν γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων, Ασσυρίων, Ποντίων και των Έλλήνων της Ανατολίας. ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ η Ένωση να ζητήσει από την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες εναντίον αυτών των πληθυσμών, να ζητήσει επίσημα συγγνώμη, και να λάβει τα κατάλληλα και σημαντικά μέτρα προς την αποκατάσταση (μη επανάληψη).»

Οι τουρκικές κυβερνήσεις αρνούνται πως υπήρξε γενοκτονία και τοποθετούν επισήμως το θάνατο των Ελλήνων στα πλαίσια των ευρύτερων απωλειών του πολέμου, του λιμού ή άλλων κοινωνικών αναταράξεων... "

(Διαβάστε περισσότερα στο: http://el.wikipedia.org/wiki )

Πηγές:  http://www.sansimera.gr/articles/140#ixzz2Tj8snZWa, http://el.wikipedia.org/wiki, http://orchomenos-press.blogspot.gr/2013/05/blog-post_5466.html, http://taranakounimata.blogspot.gr/2012/05/19.html

Άλλη μία Ασπιρίνη - Δράση Αλληλεγγύης από Αιγαλιώτες για τους φτωχούς Συνανθρώπους μας

"Ο Δήμος Αιγάλεω σας προσκαλεί να στηρίξετε την πρωτοβουλία μιας ομάδα Αιγαλιωτών Εικαστικών οι οποίοι προσφέρουν μέρος των εσόδων από τις πωλήσεις των έργων τους για την ενίσχυση του Κοινωνικού Παντοπωλείου του Δήμου Αιγάλεω.

Τα εγκαίνια της έκθεσης, η οποία θα διαρκέσει από 25 έως 27 Μαΐου 2013, θα γίνουν  το Σάββατο 25 Μαΐου και ώρα 19.30 στο Πνευματικό Κέντρο «Γ. Ρίτσος» (Δημαρχείου 17 & Κουντουριώτου).

Η πρωτοβουλία αυτή -που αποδεικνύει ότι πέρα από άνθρωποι των Τεχνών οι εικαστικοί είναι πάνω από όλα άνθρωποι ευαίσθητοι με ανεπτυγμένο αίσθημα αλληλεγγύης- είναι ιδιαίτερα σημαντική καθώς οι ανάγκες των άπορων Δημοτών που καλείται να καλύψει καθημερινά το Κοινωνικό Παντοπωλείο του Δήμου Αιγάλεω διαρκώς αυξάνουν.

Ώρες λειτουργίας έκθεσης : Κυριακή 10.00-22.00, Δευτέρα 10.00-14.00 και 17.00-22.00"

Πηγή: www.westnews.gr

Δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης όπως αυτή, πρέπει να υποστηρίζονται από όλους μας. Όταν οι συμπολίτες μας αποφασίζουν να βοηθήσουν συνανθρώπους τους, που έχουν μεγάλη ανάγκη, δίχως υστεροβουλία και ιδιοτέλεια, πρέπει να είμαστε όλοι εκεί. Κάθε φορά που δίνεται ουσιαστική ευκαιρία να καταπραΰνουμε τον ανθρώπινο πόνο οφείλουμε να συμμετέχουμε.

Το κλειδί όμως το κρατάει άλλος. Αν η πολιτεία δεν αλλάξει γρήγορα πολιτικές κατευθύνσεις, αν δεν καταφέρει να βάλει τέλος στην ύφεση, στην οικονομική κατηφόρα, στη λιτότητα, στην ανεργία και να προστατεύσει ουσιαστικά τα χαμηλά εισοδήματα, όλες οι κοινωνικές δράσεις θα αποτελούν απλές «ασπιρίνες» για τον πόνο των ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων. Και τι γίνεται όταν «καταπίνουμε» πολλές ασπιρίνες; Τρυπάει το στομάχι μας. Κοινωνική γαστρορραγία που θα συνοδεύει ύπουλα την πολιτική μας ζωή και θα υποθάλπει ακραία κοινωνικά φαινόμενα που θα δώσουν το οριστικό τέλος στην μεταπολιτευτική δημοκρατία μας, με ότι και αν συνεπάγεται αυτό. Φαίνεται μακρινό; Και όμως δεν είναι, γιατί όταν συνεχώς πέφτεις και ξαναπέφτεις, συνηθίζεις, προσαρμόζεσαι και τελικά μαθαίνεις να χορεύεις στο κενό…

Με εκτίμηση,

Αιγαλιώτες,Χρόνια σας Πολλά και Καλό Πάσχα!!!