Η εποχή που ζούμε είναι δύσκολη και σκληρή από όποια σκοπιά και αν την παρατηρήσει κανείς. Βιώνουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις που μεταβάλλονται με απρόσμενα γοργούς ρυθμούς και που τροποποιούν τις βασικές παραμέτρους οι οποίες επηρεάζουν δυσμενώς, καθόσον φαίνεται μέχρις ώρας, την ποιότητα ζωής όλων μας. Το χειρότερο βέβαια δεν είναι αυτό, το χειρότερο είναι πως ακόμα δεν έχει οριστεί ο «πάτος» του πηγαδιού μέσα στον οποίο πέφτουμε στροβιλίζοντας σώμα και νου. Και όσο αυτή η πραγματικότητα επικρατεί και η “σκοτεινιά” εξαπλώνεται, οι άνθρωποι που αποτελούν την πρωτογενή ύλη των πολιτισμένων κοινωνιών μας, φοβούνται, απομονώνονται και κλείνονται σιγά-σιγά στο καβούκι των σκέψεων και των (νομίζουν) χαμένων ονείρων τους. Ωστόσο, η ιστορία έχει διδάξει πως μετά από παρακμάζουσες χρονικές περιόδους ακολουθεί η αναγέννηση και η πρόοδος. Μια αέναη κυκλική ακολουθία η οποία κυριαρχεί στις ανθρώπινες κοινωνίες πριν, τώρα και για πάντα.
Τούτες τις δύσκολες ώρες λοιπόν, το πρωταρχικό χρέος του κράτους μας, δεν είναι το εξωτερικό χρέος που κατά ένα μεγάλο μέρος πλασματικά και κατά ένα άλλο πολύ μικρότερο πραγματικά, οφείλουμε στους δανειστές μας. Το πρωταρχικό καθήκον του είναι, να διατηρήσει, το αίσθημα ασφάλειας στον πολίτη, την προοπτική και την ελπίδα. Από την άλλη σημαίνοντα ρόλο, επιβάλλεται να διαδραματίσει η τοπική αυτοδιοίκηση, η οποία εξ’ ορισμού έχει (ή τουλάχιστον οφείλει να έχει) πιο άμεση, πιο ζεστή σχέση με τους δημότες. Η δημοτική αρχή επιβάλλεται με τις ενέργειες της, να διατηρήσει σε αξιοπρεπή επίπεδα τις ζωές των ανθρώπων και να λειτουργήσει ως ένας θεσμικός προστάτης της ατομικής αξιοπρέπειας.
Η πόλη μας, το Αιγάλεω, απαρτίζεται κυρίως από μικρά και μεσαία εισοδηματικά στρώματα, άνθρωποι του τίμιου μόχθου, που γεμάτοι διάθεση και αφοσίωση στις οικογένειές τους πασχίζουν να προσφέρουν στους ανθρώπους που αγαπάνε, μία ποιοτική ζωή και ένα καλύτερο αύριο. Διασχίζοντας σχεδόν καθημερινά τις γειτονιές της πόλης που στην αγκαλιά της μεγάλωσα και σπούδασα, από το Λιούμη μέχρι την πλατεία Κρήτης ή την πλατεία Εσταυρωμένου και αντικρίζω παντού ανθρώπους φιλότιμους, γενναιόδωρους, φιλόξενους με την παραδοσιακή έννοια, που παρόλο τις αγωνίες τους διατηρούν στην ματιά τους ζεστασιά και καθαρότητα.
Αυτά τα χαρακτηριστικά του Αιγαλεώτη, που δύσκολα συναντάς σε άλλες περιοχές της Αθήνας, έχουν μείνει αναλλοίωτα στο πέρασμα των χρόνων και αυτό οφείλουμε να το διατηρήσουμε και στο δύσκολο παρόν. Και είναι μεγάλη η ευθύνη της παρούσας διοίκησης, της οποίας ηγείται, ένα ευγενές και καλοσυνάτο πρόσωπο, ο κ. Χρ. Καρδαράς, να προασπίσει την κοινωνική συνοχή με δράσεις που στον πυρήνα τους να τοποθετούν πάνω από όλα τον δημότη, πάνω απ’ όλα τον άνθρωπο. Σε αυτά τα ζητήματα, συχνά δίνει απαντήσεις ο πολιτισμός. Σε δύσκολες εποχές πάντα οι πολιτιστικές δραστηριότητες διατηρούσαν τους λαούς ενωμένους και επιτύγχαναν πνευματική πρόοδο και ηθική εξέλιξη. Πολιτιστικές δράσεις που να είναι φυσικά προσιτές για όλους. Διότι αν ο άνθρωπος προσπαθεί να λύσει το βιοποριστικό του πρόβλημα, δε θα έχει τη δυνατότητα να σπαταλήσει χρήματα σε επιπλέον δραστηριότητες και εκεί ακριβώς ο Δήμος μας, θα πρέπει να προνοήσει, να επιδείξει ευαισθησία, διατηρώντας σε όλους το δικαίωμα της συμμετοχής.
Διότι η σύγκριση και η αντιπαραβολή με τον προηγούμενο Δήμαρχο, θα είναι αναπόφευκτη. Και θα είναι αναπόφευκτη, διότι ο Δημήτρης Καλογερόπουλος, ανεξάρτητα με το τι ο καθένας μπορεί να τον «κατηγορήσει» (κυρίως προσωπικά παράπονα) για τις δύο θητείες που υπηρέτησε τον Δήμο, ουδείς μπορεί να του προσάψει ότι άσκησε μία ελλειπτική ανθρωποκεντρική διοίκηση.
Βρισκόταν, όσο το δυνατόν δίπλα σε φτωχούς συμπολίτες μας, είτε με έμμεσο ή άμεσο τρόπο, ενώ η πλειοψηφία των επιλογών του, ήταν αποτέλεσμα σχεδιασμού με κύριο γνώμονα τον εκσυγχρονισμό των δομών της πόλης και τη βελτίωση της καθημερινότητας του δημότη, δίνοντας παράλληλα έμφαση σε αθλητικά και πολιτιστικά γεγονότα που ο απλός λαός είχε τη δυνατότητα να συμμετάσχει. Οπωσδήποτε δεν υποστηρίζω ότι όλα τα πεπραγμένα της διοίκησης Καλογερόπουλου ήταν άκρως επιτυχημένα, ωστόσο δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κάποιος – τεκμηριωμένα - πως σε κοινωνικό επίπεδο το Αιγάλεω βγήκε ζημιωμένο μετά το πέρας της οκταετής διοίκησής του.
Εντούτοις, για να μην απελευθερώνουμε τους εαυτούς μας από τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες που έχουμε απέναντι στην πόλη μας και τις ομάδες πληθυσμού, που δοκιμάζονται περισσότερο από τα δεινά της εποχής μας, ρίχνοντας το ανάθεμα μονάχα στην εκάστοτε τοπική διοίκηση ή ευρύτερα στις κυβερνήσεις, οφείλουμε ως ενεργοί πολίτες να γνωρίζουμε και αν δεν γνωρίζουμε να επιδιώκουμε να πληροφορούμαστε, να αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες γύρω μας, να παίρνουμε θέση και εν τέλει να συμμετέχουμε στις ζυμώσεις της τοπικής (και όχι μόνο) κοινωνίας μας. Κανείς πλέον, δεν θα μπορεί να ισχυριστεί πως δεν φέρει ευθύνη. Οι εξελίξεις είναι μπροστά μας, και απαιτείται να ενισχύουμε ο καθένας με τον τρόπο που μπορεί και επιθυμεί, μακριά από μονολιθικές-κομματικές συμπεριφορές, τις τοπικές αρχές να εξυπηρετούν το σκοπό για τον οποίο εκλέχτηκαν. Και ο σκοπός είναι ένας: να υπηρετούν τον λαό σε γενικά πλαίσια και πιο ειδικά να εργάζονται διαρκώς για την θωράκιση αξιοβίωτων συνθηκών ζωής των συνδημοτών μας.
Επομένως τη συνταγή του «μαγικού φίλτρου» που διέθεταν οι Γαλάτες, την γνωρίζουμε και εμείς. Είναι η ενεργή συμμετοχή και η διαρκής πάλη από όλους μας. Αποτελεί, ίσως, τον καλύτερο δυνατό τρόπο να ορίσουμε μόνοι μας τον «πάτο» και να εκκινήσουμε τις διεργασίες ανανέωσης, ανάκαμψης, αναγέννησης του τόπου μας διαχέοντας παντού μηνύματα αισιοδοξίας, ανθρωπιάς και ελπίδας.
Με εκτίμηση,
Ευαγγελάτος Σπύρος
Αγρονόμος & Τοπογράφος Μηχανικός
[Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Αιγάλεω-Η πόλη μας" / αρ. φύλλου: 222-06/07/2011]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου